Yalnızlığın yoktur gündüzü gecesi,
Aşk vuracaksa ansızın vurur,
Hüzün resmeder karanlığın yansımasını,
Habersizce gelir gözlerinde durur.
Hınzır bir çocuk gibidir,
Bekler zamanını kendince,
Bir bakarsın gecenin bir yarısı gelir,
Bölünen uykularından sonra,
Düşüncelerle kalma tek başına diye,
Sarılır en beklemediğin anda sana,
Kimsesizlik durgun bir okyanustur.
Içinde derin bir yalnızlık saklayan,
Çığlıklarına saplanan sessizlik odur,
Anlamsızdır onun için ağlaman,
Göz yaşların sel olsa bile umursamaz,
Kimsesizlik derin bir kuyudur.
Düşünce insan içinden çıkamaz.
Sana ne diye anlatıyorsam sevgili,
Volkan dudaklı ateş tenli kimsesizliği,
Sen kimsesizlik nedir bilir misin?
Kuru kalabalıklarının arasında,
Kimsesiz kalırsa bir gün gözlerin,
Yaşlar bir bir gözlerine durursa,
"Güle güle" deyişin aklına gelsin.
Belki o an anlarsın sevgili,
Kimsesizlik nedir öğrenirsin.
Kimsesiz bıraktım hayalini öyle mi?
Bir insan çırpınırken uçurumların kenarında,
Seninle meşki nasıl düşünebilirim ki?
Sen güzel gözlüm kimsesizliği bilmiyorsun,
Daha küçüksün elbet, yıllar öğretir.
Ben senden kimsesizliğimi alıp gidiyorum.
Eminim buna en çok kimsesizliğin sevinir.
Ben bir ruhu kurtarmaya çalışıyorum bu gece,
Fakat sen kendini düşününce,
Haklısın ben düşünemedim hiç kendimi,
Hep birileri için yaşadım hayatı,
Bir tek kendime sakladım kimsesizliğimi,
Ve bu üçüncü oldu güzelim,
Hani hatırlar mısın iki kez özür dilemiştin.
Üçüncüsünde giderim demiştim sana,
Merak etme sevgili sözümün eriyim.
Bilmediğin ne varsa hayatın içinde,
Ben yokken yalnızlığınla öğreneceksin.
Kimsesizlik nedir bilir misin sevdiğim?
Bilmiyor musun?
Iyi dinle, anlatsın sana kimsesizliğin,
Ben senden gidiyorum.
Bana "güle güle" diyen sendin
Seni kimsesizliğine bırakıyorum.
Mutlu kal bebeğim.
Baki Evkaralı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder